Bay-Car Blues Festival (dag 1) Blues Eaters (F)-Muddy Gurdy (F/US)-The Norman Jackson Blues Band (US)- Ruben Moreno & Dwight Carrier (US) Grande-Synthe (F) (02-11-2018) reporter team: Marcel & Freddie info organisatie: Bay-Car Blues info bands: Blues Eaters (F) Muddy Gurdy (F/US) The Norman Jackson Blues Band (US) Ruben Moreno & Dwight Carrier (US) © Rootsville 2018

De editie van vorig jaar, trouwens de eerste die we meemaakten, blies ons compleet van onze sokken. Lang geleden dat we zo onder de indruk waren geweest van een festival. Top organisatie, top bands en geen enkel slecht concert gezien.

Nog danig onder de indruk, gingen we maar al te graag in op de nieuwe uitnodiging voor de editie 2019. Tijdig een hotelletje geboekt en vertrokken richting de streek, die tegenwoordig meer in het nieuws komt met de transmigranten met de hierbij horende relletjes en ongemakken. Voor ons echter, het nieuwe Walhalla van de blues in Noord-Frankrijk. Twee dagen bluesmuziek van de bovenste plank. En weg waren wij onder een stralend zonnetje.

Na te hebben ingecheckt en de innerlijke mens te hebben versterkt, trokken we naar het Palais du Littoral waar het startschot zou worden gegeven van de tweedaagse.
Er heerste precies ietwat nervositeit bij onze aankomst, ik zou kunnen zeggen dat de stress wel ietwat voelbaar was, maar och, de blues zou dit allemaal wel wegwassen.

In tegenstelling met vorig jaar, nu eens geen Poolse band, maar rasechte Fransen die deze editie in gang mochten schieten en dan nog , een bende uit eigen streek, met name Blues Eaters. Deze jongen band bestaande uit Norman Rosaia (zang, gitaar en harmonica), Sébastien Courti (drums), Olivier Jacqueline (bas) en Jonathan Nosalik (gitaar) werd een tiental jaren geleden opgericht en is gepassioneerd van  ryhthm ’n blues, jump’n roll en swing. Samen verkennen ze de afro-amerikaanse muziek uit de periode tussen 1940 en 1960. Het fijne is dat ze vooral eigen nummers brengen maar af en toe eens covers van groten als Big Joe Turner, Magic Sam en Gene Philips. Hun nieuwste schijf heet ‘Night Ridin Daddy’ en daar kregen we een fikse portie van te horen. Om niet te zeggen, de hele plaat. De band mocht zelfs vroeger beginnen dan aangekondigd want verschillende mensen waren hun plaats in de zaal nog aan het opzoeken.

De mannen staken mooi in het pak  en gaven een stevige swing weg om te starten. We kregen knap gespeelde Wes Coast swing en met nummers las het mooie ‘Still The Same’, het trage , croonerachtige ‘Just A Shadow’ konden ze de appreciatie van het publiek wegkapen. Norman speelt ook een leuk stukje smoelschuiver en daar konden wij ook best pruimen met onder andere ‘Killin Groove’ of ‘Stumpin’ Stuff’. De gig werd afgesloten met het swingende ‘One Night In New Orleans’. Dat was alvast een mooie starter.

Met de tweede band, Muddy Gurdy, bleven we in La Douce France. Muddy Gurdy is een sideproject van de Franse gitariste Tia Gouttebel en haar accolieten Shardé Thomas op fife en drums, Gilles Chabenat op draailier en Marc Glomeau aan de percussie. Geen alledaagse instrumenten zoals u kan lezen. Muddy Gurdy is een project dat op poten werd gezet door de vereniging Chantilly Negra. De bedoeling was om het eeuwenoude instrument dat de draailier is, te integreren in de muziek van de Mississippi. De bende vertrok dus voor een maand naar Como (Mississippi) en deed een hoop fieldrecordings die de originaliteit van zowel het instrument als van de blues wisten te bewaren en dat resulteerde in een album met de gelijkaardige naam.

De band startte met een bombastische solo van de draailier dat uitmondde in ‘See My Jumper’. Heel het optreden werd een zeer mooie kruising tussen de blues en de volksmuziek uit streken als de Auvergne. Het was onvoorstelbaar met wat een gemak Gilles zijn draailier bespeelde. Dat resulteerde in een aantal zeer fijne nummers als ‘She Wolf’ een nummer opgedragen aan Jessie Mae Hemphill, ‘Help The Poor’ van BB King, ‘Shake 'm On Down’ van Mississippi Fred McDowell of ‘Going Down South’ van RL Burnside. Elk nummer vooraf gegaan met de nodige tekst en uitleg. Halfweg deed de jonge Shardé Thomas haar spectaculaire intreden door met haar drums via de zaal het podium op te stappen. Toen kwam er een extra Afrikaanse toets in de muziek wanneer zij haar fifes bespeelde. Zeer indrukwekkend in songs als ‘Fly With Me’ (door Shardé zelf geschreven), ‘Glory Glory’ of ‘Chevrolet’. Buiten het muzikaal talent bezit Shardé een stem om “U” tegen te zeggen, waardoor alle superlatieven te kort kwamen. De band sloot af met een toffe versie van ‘Sally Walker’. Toen ging de vraag door mij heen:” Waarom halen organisatoren in België zo’n band niet naar ons land?”. Dit was TOP !

Na het Franse geweld, trokken we de grote plas over, voor het optreden van The Norman Jackson Band. Jackson is afkomstig uit Springflied, Missouri. Norman groeide op in Detroit en Chicago en leerde de stiel van de blues en soul grootheden. Zijn band verdiend als bijnaam:” The Baddest Soulband In The Land” waardoor wij wisten wat er ons te wachten stond. Soul en blues ‘with a feeling’ en een saxofoon die alle remmen weet los te laten. Norman wordt bijgestaan door Rick Shortt op de sax, Danny Williams aan de bas en “The Boogie Man” op drums. Hun laatste cd ‘It’s The Drummer’s Fault’, wel al uit 2017, is de reden om even naar Europa te trekken om hier wat promotie te maken.

Dat er show ging komen, hadden wij al vast van bij het begin. Een mix van soul, blues en een vleugje funk. Ingestudeerde show met interactie tussen Norman en de hyperkinetische Rick Shortt, waar bijwijlen het publiek werd betrokken, resulteerde in songs als ‘I Got The Blues Everyday’, ‘Give Me Love’, Sam Cookes ‘Chain Gang’ of ‘Never Trust A Woman’. Gelukkig kon het muzikale talent van de band en met name de sax, het pover gitaarspel van Jackson goed maken. De man deed zijn best maar het was niet echt je datje. Iets te veel nadruk op show en misschien wat te weinig op muziek. Bleef toch een optreden met veel amusementswaarde maar vooral met veel show.

Afsluiten zouden we normaliter doen met Dwayne Dopsie & The Zydeco Hellraisers. Echter, naar goede gewoonte, zegde Dopsie nog maar eens af voor zijn tours. Er moesten er twee worden afgezegd, wat de Europese tourmanager ertoe aanzette om een boycot uit te roepen tegen de man en zijn band. Totaal onbetrouwbaar dus.

Er werden vervangers gezocht en gevonden en als sluitstuk van dag één kregen we Ruben Moreno & Dwight Carrier op ons bord gepresenteerd. Dwight “Black Cat” carrier komt een grote familie muzikanten, denk maar aan  Chubby Carrier bijvoorbeeld. Een familie gedrenkt in zydeco en cajun. Zijn eerste plaat, ‘My Baby Left Me’, kwam al uit toen de man pas 14 jaar oud was. Na vele omzwervingen en tal van opwachtingen op New orleans Jazz & Heritage Festival sticht hij in 2008 Black Cat & The Zydeco Ro Dogs op.

Ruben Moreno is een jonge artiest uit Austin, Texas met gemengde chicano-creoolse roots die met zijn band Zydeco Re-Volution, de oude traditie van zijn voorouders in ere tracht te houden. De man is gek van de muziek die hij maakt en probeert dat ook tijdens zijn optredens over te brengen op zijn publiek. Beiden worden ze bijgestaan door Joseph Tobiah Whitflied aan de bas en Albert Antonio Stewart op drums.

Ambiance verzekerd dus en ik had alvast mijn dansschoenen aangetrokken. Ik kwam er echter een beetje bedrogen uit. Het was meer een Tex-mex meets zydeco want de show draaide vooral rond Moreno zelf en moest Black Cat zich beperken tot een begeleiden rol op gitaar. Het bleef echter swingen met songs als ‘I Got A Girl’, ‘Last Night I Got Loaded’, het trage ‘Tennessee Whiskey’ met een geweldige baspartij . Na de obligate zydeco wals werden we nog getrakteerd op ‘Long Time Ago’ en ‘On A Rest Day’. Bijna aan het eind van de show mocht Dwight Checker zijn accordeon omgorden en toen kwam pas de echte zydeco boven gedreven. Jammer genoeg was het toen gedaan en kwam de stem van de MC door de boxen schallen roepend om een encore. Heel raar was dat, maar waarschijnlijk te maken met de uurbeperkingen in de zaal. Niet alleen het publiek was verwonderd, maar de muzikanten stonden al even beteuterd te kijken. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Nog één nummertje dan maar, genoeg om even de beentjes te strekken en toen was het gedaan.

Best geslaagde eerste dag, met een aantal rare voorvallen en vooral de aanwezigheid van twee “gorilla’s” die constant voor het podium paradeerden met een strenge blik. Rare jongens die Fransen.
Tijd om onder de wol te kruipen want er volgde nog een dag. CU later y’all !!!!

Marcel